se è vero che ci sei...

Όταν βλέπω τη θάλασσα, καταλαμβαίνω ότι δύο μάτια είναι λίγα για αυτή την απέραντη κίνηση...Νιώθω ότι είμαι μόνη και περπατώ πίσω από τον κόσμο μα αντιλαμβάνομαι ότι ούτε δύο πόδια φτάνουν για να τον γυρίσεις.... Όταν κοιτάζω τον ουρανό, με τ΄αστέρια του και αυτά που κρύβει... πολλές οι νύχτες που πέρασα μόνη, χωρίς εσένα, δεν μπορώ πια να θυμηθώ...
Και αν είναι αλήθεια ότι υπάρχεις, δείξε μου το γιατί έχω ανάγκη να μοιραστώ όλα αυτά με σένα... είναι ένα μήνυμα για σένα, σου φωνάζω, σε γυρεύω, σε φαντάζομαι... και όλα αυτά πρίν ν’ αλλάξει το φεγγάρι και να έρθει η άνοιξη... αν είναι άλήθεια ότι υπάρχεις να ξέρεις ότι ποτέ δεν έψαξα για κάτι, ίσως γιατί δεν είχα τίποτε για να ψαξω....
μα αν είναι αλήθεια ότι υπάρχεις τότε έλα να διώξεις τη μοναξιά αυτού του άνθρωπου που κατάλαβε τα όρια του σ’ αυτον τον κόσμο...

Σήμερα έλαβα αυτό το e-mail

Ένας Χ βρέθηκε με την φίλη του Μ σ’ ένα μπαρ. Αυτός ήταν λυπημένος και άρχισε να λέει τα προβλήματα στη φίλη του... προβλήματα στην δουλειά... με τα λεφτά... στη σχέση του με το κορίτσι του...
Όλα φαίνονταν χάλια στη ζωή του.
Η Μ τότε βγάζει ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ και τον ρωτά άν το θέλει... ο Χ τα έχασε και της λέει:
«είναι 50 ευρώ ποιός δεν θα τα ήθελε...»
Τότε αυτή παίρνει το χαρτονόμισμα το τσαλακώνει και το κάνει μια μπαλίτσα και τον ξαναρωτά:
« τώρα το θέλεις» και αυτός απαντά
« μα τί λες, είναι 50 ευρώ, φυσικά και το θέλω αν μου το δίνεις»
Η Μ το ρίχνει στο πάτωμα και το πατάει. Το παίρνει και δίχνοντας του το λερωμένο χαρτονόμισμα, τον ρωτά αν ακόμα το θέλει και αυτός της απαντά:
« δεν κατάλαβα που θέλεις να φτάσεις, αλλά όπως και να το κάνεις είναι ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ και διατηρεί την αξία του έστω και άν είναι λερωμένο!...» τότε αυτή του λέει
« πρέπει να ξέρεις ότι αν μερικές φορές η ζωή σε κάνει να λυγίσεις, εσύ συνεχίζεις να είσαι σημαντικός για μένα, όπως πάντα.... αυτό που πρέπει να ψάξεις είναι πόσο αξίζεις στην πραγματικότητα και όχι πόσο απελπισμένος μπορεί να είσαι σε μια στιγμή της ζωής σου»
Σηκώνεται, του αφήνει το χαρτονόμισμα και του λέει :
« κράτα το πάντα μαζί σου και όταν έρχονται αναποδιές να θυμάσαι αυτή τη στιγμή...αλλά μου χρώστας ένα καινούριο χαρτονόμισμα των 50 ευρώ για να το χρησιμοποιήσω όταν ο επόμενος φίλος το έχει ανάγκη...»

Πόσες φορές αμφιβάλουμε για την αξία μας, τι αξίζουμε πραγματικά και τι μπορούμε να επιτύχουμε?

Προσπάθησε να σκεφτείς λίγο

1. τους πέντε πλουσιότερους άνθρωπους στον κόσμο
2. τους τελευταίους πέντε άνθρωπους που βραβεύτηκαν με Νόμπελ
3. τους τελευταίους πέντε άνθρωπους που βραβεύτηκαν με Όσκαρ
   

Πώς τα πάς? Χάλια?....Βλέπω δέν θυμάσαι... μην ανυσηχείς, κανείς δεν τους θυμάται....Τα χειροκροτήματα χάνονται, τα βραβεία σκονίζονται, οι νικητές ξεχνιούνται!

Τώρα προσπάθησε να σκεφτείς λίγο

1. τρεις φίλους που σε βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές
2. μερικούς άνθρωπους που σε έκαναν να νιώσεις ξεχωριστό/η
3. πέντε άνθρωπους με τους οποίους βγαίνεις και περνάς ωραία
   

Τώρα πώς τα πάς? Καλύτερα?.... Οι άνθρωποι που σημαδεύουν την ζωή σου είναι αυτοί που ανυσηχούν για σένα, που σε προσέχουν, που κατά κάποιον τρόπο είναι δίπλα σου....

Grazie Sabrina

ti voglio tanto bene

Over the Rainbow

Somewhere over the rainbow, way up high
There's a land that i heard of, once in a lullaby
Somewhere over the rainbow, skies are blue
And the dreams that you dare to dream, really do come true

Someday I’ll wish upon a star, and wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemon drops, away above the chimney tops
That's where you'll find me
somewhere over the rainbow, bluebirds fly

Birds fly over the rainbow, why then, oh why can't I?

(F. Sinatra)

Μια καινούρια μέρα...

Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και άν τύχει να περάσεις από δίπλα μου διώξε τον πόνο. Κράτα μου τα χέρια και δώσ’ μου λίγο χρόνο για να περάσει αυτή η τρικυμία. Θα προσπαθήσω να είμαι ζωντανή και ….δυνατή όσο ποτέ. Εσύ απλώς δώσε μου ένα σημάδι, μια βοήθεια μόνο.
Σε έψαχνα από πάντα... πέρα από κάθε φως, μέσα στους δρόμους που οδηγούν στη καρδιά... Σε έψαχνα στον κόσμο, ανάμεσα στον πόλεμο και στην ειρήνη..... σε έψαξα στα κύματα της θάλασσας που έχουν την θέρμη της αγκαλιάς... αλλά δε σε έψαξα στην MONAΞΙΑ.

...πόση αγάπη χρειάζεται για να καταλάβεις τον πόνο και πόσος πόνος χρειάζεται για να καταλάβεις την αγάπη...

così vagamente ti immagino
così vagamente ti vedo
così vagamente vorrei parlarti di me
così vagamente vorrei sapere di te
così vagamente ti penso...

K.M.

Θα περάσει....

Θα περάσει αυτή η αναποφάσιστη στιγμή όπως θα περάσεις και εσύ, θα περάσουν τ’ αστέρια, οι νύχτες οι σκοτεινές, οι φόβοι,.... θα περάσει η βροχή του χειμώνα πίσω από τα θολά παράθυρα... θα περάσουν τα ατέλιωτα τραγούδια που ακούω...θα περάσουν αυτές οι στιγμές της δυστυχίας, θα περάσει αυτή η παράξενη τύχη, θα περάσουν και αυτές οι άσχημες αναμνήσεις της ψυχής μου όπως θα περάσουν και οι ευκαιρίες που φέρνει ο άνεμος....θα περάσουν ακόμα και οι ουρανοκατέβατες αγάπες ....
Ολα θα περάσουν ευτυχώς ή δυστυχώς .....

Τα αποξηραμένα λουλούδια διατηρούν τη μορφή και το χρώμα τους αρκετό καιρό αφότου κοπούν. Είναι η φωνή της φύσης και εκφράζουν τη φιλία και την αγάπη μέσα από τις αισθήσεις μας - την αφή, την όσφρηση και την όραση.

Μαργαρίτα (ΑΠΛΟΤΗΤΑ, ΑΘΩΟΤΗΤΑ)
Η απλότητα του χαρακτήρα δεν εμποδίζει την απόκτηση σοφίας. (Τ. Μόρλεϋ)
Αμάραντος (ΑΘΑΝΑΣΙΑ)
Ίσως η φύση είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της αθανασίας (Έ. Ρούσβελτ)
Αμβροσία (ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΑΓΑΠΗΣ )
Από τη στιγμή που μας αγαπούν οι άλλοι, γινόμαστε σχεδόν απαραίτητοι, κανένας άνθρωπος δεν είναι άχρηστος εφόσον έχει ένα φίλο (Ρ.Λ. Στήβενσον)
Γαρδένια (ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ)
Μερικές φιλίες μεγαλώνουν και ωριμάζουν με τα χρόνια. Γίνονται μέρος της ζωής μας και απλώς τις δεχόμαστε με γλυκιά ευχαρίστηση και χαρούμενη αυτοπεποίθηση. Ανακαλύπτουμε ότι κατά κάποιο τρόπο ξεκουραζόμαστε και εμπνεόμαστε από την σιγουριά της συντροφικότητας, ότι καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνουν. (Χ. Μπλακ)
Ανεμώνη (ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ, ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ)
Η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με ότι περιμένεις να πάρεις. Μόνο με ότι προσδοκάς να δώσεις, που είναι και το παν. (Κ. Χέπμπορν)
Χρυσάνθεμο (ΕΥΘΥΜΙΑ)
Αυτοί που φέρνουν το φώς του ήλιου στη ζωή των άλλων δεν μπορούν να το κρατήσουν μακριά από τον εαυτό τους. (Σερ Τ.Μ. Μπάρρι)
Αγράμπελη ( ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ)
Η ικανότητα να διατήρησεις μια φιλία ή μια μεγάλη αγάπη είναι δύο μεγάλες αποδείξεις όχι μόνο για την καλοσύνη της καρδιάς σου αλλά και για τη δύναμη του μυαλού σου. ( Ο. Χάζλιτ)
Τριφύλλι (ΓΙΝΕ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ)
Η ολοκλήρωση της ύπαρξης βρίσκεται στη μαγεία της ανάγκης ενός μόνο ατόμου. (Βι Πάτναμ)
Κυκλάμινο (ΑΦΟΣΙΩΣΗ)
Κανένας δεν αγαπάει ειλικρινά το Θεό αν δεν αγαπάει ειλικρινά μερικές από τις δημιουργίες του (Μ. Ντε Βαλουά)
Δελφίνιον (ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ )
Δεν μ’ αρέσει να προβληματίζομαι μεταξύ του παραδείσου και της κόλασης – βλέπεις, έχω φίλους και στα δύο μέρη. (Μ. Τουαίην)
Χρυσόβεργα (ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ)
Ο έπαινος είναι η καλύτερη δίαιτα για μας. (Σ. Σμίθ)
Ρείκι ( Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ )
Μη βασίζεσαι ολοκληρωτικά σε κανέναν άλλον άνθρωπο, όσο κι αν είναι αγαπητός. Αντιμετωπίζουμε τις μεγαλύτερες δοκιμάσιες της ζωής μόνοι μας. (Ά. Μακφαίηλ)
Ορτανσία (ΑΠΟΝΙΑ)
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι φίλοι σου είναι οι πρώτοι που θα σχολιάσουν τα προσωπικά σου πίσω από την πλάτη σου. (Τ. ΜακΜίλλαν )
Λεβάντα (ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ)
Όσο ο φίλος σου κρατάει τρυφερά και τα δύο χέρια , είσαι ασφαλής, γιατί μπορείς να ελέγχεις τα δικά του (Α. Μπήρς)


( τα υπόλοιπα λουλούδια κάποια άλλη φορά)

Πες μου την αλήθεια για τον έρωτα...

Κάποιοι νομίζουν πως έφηβος είναι,
Κάποιοι άλλοι πως είναι πουλί,
Κάποιοι τον θέλουν τη γη να γυρίζει,
Και άλλοι σαν μόνο μια ιδέα τρελή,
Κι όταν ρώτησα αυτόν εδώ δίπλα,
Που φαινόταν να ξέρει να πει,
Η γυναίκα του τον τράβηξε μέσα
Και του είπε να μη με ξαναδεί.

Μοιάζει τάχα με τη θαλπωρή της πυτζάμας;
Ή με πιάτο καλού ρεστωράν;
Να βρωμάει σαν να’ τανε λάμας;
Ή θεσπέσια αναδύει μυρουδιά;
Έχει τάχα αγκάθια αφάνας;
Κι αιχμές που κόβουν σαν λάμα;
Ή να είναι σαν χνούδι απαλό;
Αλήθεια πες μου! Τι είναι ο Έρωτας; Σε παρακαλώ!

Οι ιστορικές φυλλάδες τον έχουν
Σε μικρές σημειώσεις χωμένο,
Μα απ’ την άλλη, όλοι τον θέλουν
Μες στους στόλους μας πολυταξιδεμένο.
Σε υπηρεσιακές αναφορές αυτοχειρίας,
Κάθε τόσο τον βρίσκω τρυπωμένο,
Και στις λίστες με τα δρομολόγια των τρένων,
Χάλια, τον έρμο, ορνιθοσκαλισμένο.

Αλυχτάει σαν σκυλί πεινασμένο,
Ή εμβατήρια παιανίζει σαν μπάντα;
Του’ χει κάνει κανένας το σκίτσο;
Στη σκηνή τόνε βγάζουν ή τον αφήνουν στη ράμπα;

Τραγουδά σαν καλός γλεντοκόπος;
Ή σαν πρίμα της όπερας σκούζει;
Και σωπαίνει σαν του λένε “σταμάτα επιτέλους αυτό!”;
Αλήθεια πες μου! Τι είναι ο Έρωτας; Σε παρακαλώ!

Σε μια έπαυλη κρυφοκοίταξα ντάλα καλοκαίρι,
Μπα, πουθενά δεν ήταν εκεί μέσα,
Στου Μπράιτον έψαξα το δροσερό αέρι,
Και στον Τάμεση πήγα πάνω – κάτω,
Δεν ρώτησα ένα αηδόνι που βρήκα,
Ούτε είδα στην ευωδία της τουλίπας,
Πάντως σε βάδισμα κότας δεν ήταν,
Ούτε κάτω από κρεβάτι κρυμμένος.

Του αρέσουν μόνο ενδιαφέρουσες φάτσες;
Αρρώσταίνει τάχα απ’ το ύψος;
Μπας και πάει κάθε μέρα στις κούρσες;
Σαν χόρδη μήπως πάλλεται πάντα;
Πώς αισθάνεται μπροστά στη χλιδή;
Εθνική περηφάνια να νιώθει;
Διασκεδάζει με κάποιο χοντρό χωρατό;
Αλήθεια πες μου! Τι είναι ο Έρωτας; Σε παρακαλώ!

Κι όταν είναι να έλθει, σ’ το λέει, και πώς;
Μ’ ένα νεύμα σαν ξύσιμο μύτης;
Με ένα κτύπημα πρωί – πρωί στην πόρτα;
Ξενυχιάζοντάς σε στο λεωφορείο;
Είναι κάτι σαν αλλαγή του καιρού;
Χαιρετάει μ’ ευγένεια σαν μπαίνει ή όχι;
Και θα με στείλει μεμιάς στον έβδομο ουρανό;
Αλήθεια πες μου! Τι είναι ο Έρωτας; Σε παρακαλώ!

W. H. AUDEN

Ήρθες και μου είπες τον πόνο σου, είδα τα δάκρυα στα μάτια σου καλέ μου, μου ράγισες την καρδιά...
Πέντε χρόνια είπες της χάρισες και στο τέλος σε πούλησε.... μα αγαπημένε μου φίλε σου λέω μια προδοσία στα είκοσιένα σου χρόνια είναι μια μικρή γεύση της ζωής που ζούμε γιατί θα βρείς πολλές στην πορεία της ζωής σου και αν τώρα νιώθεις πληγωμένος εγώ θα σου σκουπίσω τα δάκρυα υπόσχοντας σου ότι θα είμαι πάντα στο πλάι σου ... όποτε πέσεις και χρειαστείς ένα χέρι να σε βοηθήσει να ορθοποδήσεις το δικό μου θα είναι πάντα απλωμένο....
« Το δειλό χέρι απλώθηκε για να βοηθήσει
Έναν αδελφό που είχε ανάγκη
Μία καλή κουβέντα σε μια στιγμή μεγάλου θρήνου
Που δείχνει ένα πραγματικό φίλο....»
( Κάρολος Ντίκενς )

Μου συνέβηκε ΚΑΙ αυτό

Μετά απο μια νύχτα παρέα με καφέδες και τσιγάρα ανάμεσα στα βιβλία της «psicologia cognitiva» και «metodologia della ricerca sociale» ξεκινάς την μέρα με άγχος....
Πέρνω το μετρό... βλέπω μια θέση άδεια κάθομαι βγάζω της σημειώσεις μου προσπαθόντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη... μετά από δύο στάσεις μπαίνει μια «κυρία» ηλικίας... ας πούμε ότι ο πρώτος αριθμός ξεκινά από 8 και ο δεύτερος...άσε καλύτερα ούτε αυτή τον θυμάται... και εγώ τι κάνω? Πάω να σηκωστώ για να της παραχωρήσω την θέση και εκείνη με κοιτάζει με ένα ύφακι εννοόντας « με βλέπεις τόσο γριά!!!!!!!!!!!!!!» και εγώ να ξανακάθομαι και να σκέφτομαι «δεν πας να γ......θείς».... λές και ήθελα να την προσβάλλω.... anyway... προσπαθώ να ηρεμήσω.....
Τελιώνω την πρώτη εξέταση... διασχίζω την μισή Ρώμη για να πάω να δώσω και το δεύτερο μάθημα.... τελιώνει και αυτό και ξαναπέρνω το μετρό για να γυρίσω σπίτι ονειρέυοντας το κρεβατάκι μου.... λόγω της ώρας το μετρό γεμάτο, στάθηκα , έβγαλα το βιβλίο μου και άρχισα να διαβάζω... τότε ένας νεαρός (δεκαπεντάχρονος ) που καθόταν σηκώνεται και μου παραχωρεί την θεση!!!!!!!!!!!!
Και τότε σκέφτηκα εμένα η ηλικία μου ξεκινά από 2 και τελιώνει σε 8 (τουλάχιστον μέχρις τις 18/03!!) τι πάει να πεί αυτό??????????

" ίσως μια μέρα το παιδί σου θα σε ρωτήσει πώς ήρθε στον κόσμο... θα μπορούσες να του πείς για τις μέλισσες, τα λουλούδια και τη γύρη.... για τον πελαργό ή για το λάχανο...
ή θα μπορούσες να του πείς πως εσύ και ο πατέρας του απλά αγαπηθήκετε...."
διαφήμιση Mulino Bianco

κατάρευση....

Διάλεξες ένα δρόμο, τον ακολούθησες και στη πορεία κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει σωστά.... κάνεις να γυρίσεις πίσω και βλέπεις "ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ", κάνεις να προχωρήσεις και βλέπεις "ΑΔΙΕΞΟΔΟ"... !!! Τι κάνεις? ΚΑΤΑΡΕΕΙΣ....
Κάθεσαι στη μέση του δρόμου και βλέπεις ένα δειλό δάκρυ να τρέχει... προσπαθείς να το σκουπίσεις και να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι μια χαρά, αλλά δεν βρίσκεις τη δυναμή να το κάνεις... τι ζήτησες? κάποιον άνθρωπο να σε ακούσει, να σου μιλήσει... αλλά δεν υπάρχει κανείς, μόνη πάλι στην μέση του δρόμου σε βρίσκω να παρακαλείς το "θάνατο" να σε πάρει στην αγκαλιά του... περιμένεις αλλά και ο "θάνατος" σε εγκατέλειψε!!!! Βλέπω ποτάμι τα δάκρυα να τρέχουν τώρα και σε ακούω να λές "Μια στιγμή της ζωής είναι και αυτή, θα περάσει..."
Σηκώνεσαι, σκουπίζεις τα δάκρυα και προσπαθείς να βρείς μια διέξοδο.....
Θα τα καταφέρεις?