Μας φτάνει

Δε θέλω εγώ να ξέρω, Αγαπημένη,
τι κρύβουν τα μετάξινα μαλλιά σου
που φίλησα και μύρισα χτες βράδυ.
Κι ούτε να μάθω θέλω, αν στ' ασπρα στήθια
π' απόθεσαν τα χέρια μου το χάδι
κρύβεις αγνή ψυχή, γιά κολασμένη.

Ούτε με νοιάζει αν σου 'φυγε το ψέμα
από τη μιαν υπόσχεση στην άλλη,
ή κι αν δε μου ΄πες ούτε μιαν αλήθεια...
Τα λόγια σου με κέρναγαν τη ζάλη
και με λίκνιζαν όμορφα χτες βράδυ,
μου γλυκαναστατώνανε το αίμα.

Δε θέλω γω να ξέρω, να μάθαινω,
αν μέσα στο αψύ, ζεστό κρασί σου
που μου 'δωκες να πιω στη λήκυθό σου,
χτες βράδυ σαν βρισκόμουνα μαζί σου
δε θέλω, λέω, να ξέρω αν στο πιοτό σου
ήταν καμιά σταγόνα πιοτό ξένο.

Δε θέλω εγώ να ξέρω, Αγαπημένη,
αν ήσουνα παρθένα ή πάλι πόρνη,
αν ήσουν αγνή κόρη ή κουρσεμένη.
Ήταν ωραίο το νέκταρ σου σαν πλάνη.
Μ' αγάπησες, σ' αγάπησα μια ώρα
αληθινή κι ολάκερη. Μας φτάνει.

R. TAGORE [1861 - 1941]