Πνεύμα

Είναι ο έρωτας, μέτρο τέλειο και καλεσμένο
πάλι, δικαιολογία υπέροχη κι απρόσμενη, και
η αιωνιότητα: μηχανή αγαπημένη των μοιραίων
φύσεων. Όλοι νιώσαμε τον αιφνίδιο τρόμο
της δωρεάς του και της δικής μας: ω απόλαυση
της υγείας μας, δύναμη της δύναμής μας,
στοργή εγωιστική και πάθος για κείνον, εκείνον
που μας αγαπάει για την ατέλειωτη ζωή του...

Κι εμείς τον ξαναφωνάζουμε κι εκείνος ταξιδεύει...
[...]

Δε θα φύγει, δε θα ξανακατεβεί από έναν ουρανό,
δε θα λυτρωθεί απ' την οργή των γυναικών και τη
χαρά των αντρών κι από την αμαρτία: γιατί είναι
γεγονός, εκείνος υπάρχει, και αγαπιέται.

Ω οι πνοές του, οι κεφαλές του, οι πορείες του:
η τρομερή ταχύτητα της τελειότητας μορφών και
πράξης!

Ω γονιμότητα του πνεύματος και απεραντοσύνη του
σύμπαντος!

Το κορμί του! η ονειρεμένη ανακούφιση, η συντριβή της
χάρης διασταυρωμένη με την καινούρια ορμή!

Η όψη του, η όψη του! όλες οι αρχαίες δεήσεις και οι πόνοι
που ανηψώθηκαν για να τον ακολουθήσουν.

Το φως του! η κατάλυση κάθε οδύνης που αντηχεί και
σαλεύει μέσα στην εντονότερη μουσική.

Το βήμα του! αποδημίες μεγαλύτερες κι από αρχαίες
επιδρομές.

Ω Εκείνος κι εμείς! περηφάνια ευγενέστερη απ' όλες τις
χαμένες χαρές.

Ω κόσμε! και το φωτεινό τραγούδι των καινούριων δεινών!

Μας γνώρισες όλους και όλους μας αγάπησες.
Ας μάθουμε, αυτή τη νύχτα του χειμώνα, απ' ακρωτήρι
σ' ακρωτήρι, από τον ταραγμένο πόλο μέχρι τον πύργο,
από το πλήθος ως την ακρογιαλιά, από βλέμματα σε
βλέμματα, δυνάμεις κι αισθήματα κουρασμένα, να τον
καλούμε και να το βλέπουμε, και να το ξαναδιώχνουμε,
και, κάτω απ' τις παλίρροιες και πάνω απ' τις ερήμους του
νιονιού, ν' ακολουθούμε τα πρόσωπα του, τις ανάσες του,
το κορμί του, το φως του.

ΑRTHUR RIMBAUD [1854 - 1891]