....κάπου δύο χιλιάδες χρόνια πρίν...

"Δεν κουράζεται ποτέ αυτό το άτιμο Παιδί
εμάς τους άτυχους θνητούς
να σημαδεύει με το βέλος του;
Δεν κουράζεται τάχατες;
Έυκολο θήραμα ο άνθρωπος για τους θεούς.
Δεν μπορεί να ξεφύγει,
δεν μπορεί ν' αντισταθεί,
παρά μόνο αιμοραγεί.
Δεν κουράζεται ποτέ αυτό το άτιμο Παιδί;"

"Όταν αγαπάμε, ελπίζουμε και φοβόμαστε εξίσου.
Είναι τρομακτικό ν' αγαπάς κάποιον
ξέροντας πόσο εύκολα μπορείς να το χάσεις.
Να γιατί κάνω αυτή τη προσευχή σ' Εσένα θεά:
Γιατί φοβάμαι.
Άσε μας λίγο ακόμα μαζί.
Δεν μας αρκούν οι αναμνήσεις.
Τι είναι ένα, δύο, δέκα χρόνια
για μια αθάνατη σαν Εσένα;"

...to be continued