Παρασκευή, Μαρτίου 04, 2005

Γιάννη,
Σ’ ευχαριστώ που με βοηθάς να γαληνέψω όταν βρίσκομαι σε διαμάχη με τον εαυτό μου.

Κυριακή

posted by solitudine at 20:32

1 Comments:

Blogger Unknown said...

Τον ήρεμο τον νου σου
μπορείς να ζωγραφίζεις
με χρώματα ανταριασμένα,
τον θρήνο της θέλησης,
ακόμα, κι ας σμιλεύεις,
μα να το θυμάσαι και για τους δυο μας τούτο θέλω:

Tην λάμψη της ζωής
η ανάγκη για ζωή την πλάθει.

Μα τώρα, εσύ, γοργοφτερουγίσματα
στον ίσκιο του ορίζοντα,
θρηνώντας το παρελθόν,
φόβο πλάθεις, όχι για το παρόν,
μα, …για το ακάμωτο το μέλλον.
Πέντε αισθήσεις κι ένας νους μόνο,
να το ζυγομετρήσεις το άπειρο τάχα μου, πρέπει,
το «θέλω», διαρκώς για να βασανίζεις.
Δες, άκου, μύρισε, χάιδεψε και μίλα,
νιώσε το λοιπόν, και το «όλον» και το «μερικό»
χρώματα χυμένα στον καμβά μα και ζωγραφιά συνάμα είναι.
Κι αφού κανείς, δίπλα μου δεν είναι για να το κάνει,
γονατίζω, εγώ, θαρρετά και «κρυφό», δικό σου συνοδοιπόρο με χρήζω,
τούτο που με έλκει όμως και με παρηγορά
μια μικρή μουτζούρα στην άκρη του καμβά πάντα θα ‘ναι…

5/3/05 JP

Με την αγάπη και το ενδιαφέρον που το μέσο και η ανωνυμία σου μου επιτρέπει.

1:20 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home